Różne oblicza tej samej góry - czyli Babia Góra w marcu

Babia Góra cieszy się niesłabnącą reputacją szczytu o bardzo zmiennej i wietrznej pogodzie. Przyznam szczerze, że do tej pory na Babiej byłam tylko dwa razy i w obydwu przypadkach góra była dla mnie łaskawa racząc mnie słońcem, pięknymi widokami i przyjaznymi podmuchami wiatru. Tym razem miałam się przekonać o sile i zmienności tej góry.

Wędrówkę rozpoczęliśmy około 10 rano z Przełęczy Krowiarki czerwonym szlakiem, mocno w górę. Pogoda nas rozpieszczała. W mocnym słońcu zaśnieżony las skrzył się i mienił. Na tarasie widokowym Nad Sokolicą (1367 m n.p.m.) rozpościerał się piękny widok na Beskid oraz na samą Babią Górę. Widać było jak śnieg tańczy na szczycie, ale z naszej perspektywy wyglądało to na zupełnie niewinne podmuchy wiatru :) Turyści spotkani na drodze przekazali nam jednak, że z każdym kolejnym metrem wiosna się kończy, a zaczyna się sroga zima i nieprzyjemny wiatr z gwarantowanym pilingiem twarzy drobnymi kryształkami śniegu ;) Nie zrażając się tymi informacjami szliśmy dalej, co więcej w nasze ślady poszedł również chłopak napotkany Nad Sokolicą, który wcześniej zawrócił przed szczytem. Po przejściu jakichś 15 minut wyszliśmy z se strefy wyższej kosodrzewiny na odsłonięty teren, a tam wiatr wzmagał się z każdym krokiem. Byliśmy nawet dobrze przygotowani, w spodniach z wind stoperem, puchowej kurtce z kapturem i kilkoma warstwami pod spodem byłam w stanie się zakamuflować tak, że widać było tylko moje oczy. Jednak bardzo szybko okazało się, że bardzo przydałyby się okulary oraz stuptuty. Od pewnego momentu wiatr tak przesypał śnieg, że nie było już widać ani ścieżki, ani kosodrzewiny. Szliśmy po skorupie śniegu co chwilę wpadając w zaspy i zbierając śnieg w butach. Kiedy wpadłam prawie po udo miałam chwilę zwątpienia czy dalsza wycieczka ma sens. Wystające czerwone paliki były dla nas drogowskazem i w jakimś sensie zachęcały do dalszej wędrówki. Po pewnym czasie wyszliśmy z obszaru zasp i maszerowaliśmy po twardym podłożu. W tej sytuacji walka z samym wiatrem była już do wytrzymania. Wędrując w tych warunkach naszyły mnie takie przemyślenia, że w górach można mierzyć się z jednym przeciwnikiem ale gdy pojawi się ich więcej warto zastanowić się co dalej.

Dopiero na szczycie odważyłam się wyciągnąć aparat i zrobić kilka zdjęć, zaowocowało to  bardzo szybkim wychłodzeniem dłoni i mocnym bólem palców kiedy krążenie zaczęło wracać do normy. Aura na szycie nie zachęcała do dłuższego postoju, szybko uzupełniliśmy płyny i ruszyliśmy w dalszą drogę czerwonym szlakiem do schroniska Markowe Szczawiny. Tam dopiero rozpoczęła się walka z wiatrem. Początkowe zejście z samego szczytu dosyć stromym trawersem było nie lada wyzwaniem, szczególnie, że z za każdej skały wiatr dął i sypał ostrymi drobinkami zmrożonego śniegu prosto w twarz. W pewnym momencie zaczęłam iść tyłem bo nie byłam w stanie patrzeć pod wiatr. Metoda ta okazała się bardzo powolna ale skuteczna na tyle aby pokonać ten stromy odcinek. Wiatr ustąpił dopiero kiedy zeszliśmy z grani i weszliśmy w wyższe kosodrzewiny, a następnie las. Wszystkim, którzy szli w przeciwnym kierunku uświadamialiśmy co ich czeka za chwilę. Oczywiście wszyscy wiemy, że pogoda w górach bywa zmienna, jednak kiedy doświadczasz tego na własnej skórze wtedy zaczynasz rozumieć co to znaczy. Czasami trudno uwierzyć, że tak, różne oblicza może mieć ta sama góra.

W schronisku dopadł nas prawdziwy głód:) Wyjedliśmy nasz prowiant, wysuszyliśmy trochę rzeczy. W tym momencie muszę przyznać, że minimalizm w górach się nie sprawdza. Właściwie podstawą takie wyposażenie, które pomoże nam przetrwać różnorodne warunki, co więcej warto mieć niektóre przedmioty zdublowane, na przykład skarpetki ;-) Za użyczenie drugiej pary bardzo dziękuję Sebastianowi :)

Powrót do Przełęczy Krowiarki niebieskim szlakiem to bardzo spokojny, trochę nudny marsz lasem. Po wcześniejszych atrakcjach taki spacer był dla nas odpowiednią alternatywą :)

\ 

Porfawor na Bonawenturze

Lubimy Bonawenturę. Przede wszystkim dlatego, że odbywa się w moim rodzinnym miasteczku ale nie tylko ;-) Jest sympatycznie, swobodnie, a pokazy są na bardzo dobrym poziomie. Tym razem nie mieliśmy możliwości zobaczyć wszystkich prezentacji. Inspiracji jednak nie zabrakło.

Rob Maciąg przekonywał nas, że po Indiach można podróżować skuterem i przeżyć, a Indusów, że Bolek i Lolek to najlepsza bajka jaką widzieli. Faktycznie, induskim dzieciakom uśmiechy z twarz nie schodziły. W fascynujący sposób o swojej pasji, dzikich zwierzętach i górskich wycieczkach po parkach kanadyjskich i amerykańskich opowiadała Julia Witczuk. Kolumbią zainteresował nas bardzo Dominik Bac.

Nie wiadomo dlaczego, najbardziej spodobały mi się jednak prelekcje dotyczące miejsc najzimniejszych. Biorąc pod uwagę fakt, że moja tolerancja zimna jest niska, pozostaje mi rozpocząć proces hartowania ;)

O półtora letniej przygodzie w Polskiej Stacji Antarktycznej w niesamowicie interesujący i barwny sposób opowiadał Piotr Horzela. Leśnik z wykształcenia trafił na kontynent, na którym nie ma drzew, jest za to wieczny lód, śnieg, mróz i do tego przeraźliwie silny wiatr, poza kilkunastoma dniami w roku kiedy to wiatr ustaje i można usłyszeć prawdziwą ciszę.

Pełną anegdot prezentację o drugim biegunie zimna, Jakucji na Syberii, przygotował gość specjalny Bonawentury Romuald Koperski. Najniższa zanotowana temperatura wyniosła tam -74 stopnie Celsjusza, na co dzień temperatury dochodzą do - 50. Tym trudniej sobie wyobrazić, że są to rejony, w których żyją ludzie. Pan Romuald, przemieszczając się wraz ze swoimi towarzyszami ocieplonym wojskowym pojazdem, natknął się na rdzenną ludność - Czukczów. Ludzie Ci żyją w tej krainie bez ognia, ponieważ nie ma tam opału to znaczy lasów. Czukcze wydają się jednak nic sobie z mrozów nie robić. Ich największym skarbem są renifery, to one dostarczają właścicielom bardzo ciepłe odzienie oraz pokarm. W skafandrze uszytym ze skór reniferów Czukcze przeżywają całą zimę, chodzą w nim w dzień i śpią w nocy. Wydaje się to dosyć zrozumiałe, bo jak się przebierać w temperaturze - 50? :) Jak leczyć przeziębienie w takich warunkach? Przy - 30 stopniach dzieci Czukczów chodzą w rozpiętym skafandrze i hartują się.

Paradoksem jest to, że Syberia w pewnym sensie istnieje dzięki mrozom. Tak niskie temperatury sprawiają, że ogromna liczba jezior, rzek i bagien zamienia się w niezliczoną ilość dróg, którymi można się przemieszczać w dowolną stronę o ile dysponuje się odpowiednim pojazdem i wystarczającą ilością paliwa. Im więcej tych opowieści i anegdot Pana Romualda tym Syberia wydawała się coraz cieplejsza ;-)